چرا همچنان از فاجعه کشتار زندانيان سياسی می‌گوييم؟
۲۵ سال از قتل عام وسيع زندانيان سياسی ايران در تابستان ۱۳۶۷ گذشت. بيشتر اين زندانيان پس از مدت‌ها شکنجه حکم خود را دريافت کرده بودند و بدون هرگونه حقوقی، از جمله داشتن وکيل، بار ديگر در محاکمه‌های کوتاه به مرگ محکوم شدند و پای چوبه‌های دار رفتند.
پيش از اين فاجعه بزرگ، در سال‌های نخست انقلاب و در دهه سياه ۶۰ نيز صدها تن از زندانيان سياسی ايران بدون کمترين حقوق قضائی و مدنی توسط حکومت جمهوری اسلامی ايران کشته شدند.
اين کشتارها سال‌ها بعد در جنبش سبز سال ۱۳۸۸ نيز به‌شکلی ديگر تکرار شد.
چرا پس از گذشت يک ربع قرن ما همچنان از اين رويداد دلخراش ياد می‌کنيم؟
چرا بازماندگان اين فجايع همچنان از دادخواهی سخن می‌گويند؟
چرا صدها خانواده آسيب‌ديده از اين کشتارها نمی‌توانند آن را فراموش کنند و مسببان آن را ببخشند؟
پاسخ اين سئوال‌ها آن است که «همچنان حکومت ايران اين کشتارها را مسکوت می‌گذارد؛ همچنان از ابعاد آن آگاهی کافی وجود ندارد، همچنان آمران و عاملان آن آزادانه می‌گردند و حتی به مقامات دولتی بالا گمارده می‌شوند و همچنان اراده‌ی يگانه‌ی ملی برای پيگيری متحدانه‌ی اين کشتارها شکل نگرفته است.»
در کنار همه‌ی اين مسائل وقتی ما با گرايش‌هايی - حتی در خارج از حکومت ايران - روبه‌رو هستيم که چنين فجايعی را توجيه کرده و قربانيان و مواضع آن‌ها را دليل اصلی اين کشتار قلمداد می‌کنند، بی آن‌که به حقوق بنيادين انسان که همانا حق زندگی و آزادی عقيده و بيان است، باور داشته باشند؛ آنگاه درمی‌بابيم که با وجود گذشت يک چهارم قرن از اين کشتار تا چه اندازه مبانی اساسی حقوق بشر هنوز در کشور ما جا نيافته است.
ما مدافعان حقوق بشر طرفدار راه و روش مسالمت‌آميز هستيم و در همين راستاست که هر بار چنين کشتار فاجعه‌باری را يادآوری می‌کنيم تا مانع از تکرار آن شويم، اما کسانی که مبارزه‌ی غيرخشونت‌آميز را با بی‌اعتنايی و ناديده گرفتن چنين فجايع دهشتناکی يکی می‌انگارند و خواهان فراموشی و بخشش آن هستند در عمل ريشه‌ی خشونت در جامعه را نمی‌خشکانند و دست خشونت‌کاران را در تکرار اعمال خود باز می‌گذارند.
ابعاد فاجعه کشتار ۶۷ و کشتارهای پيش و پس از آن، تنها محدود به نابودی هزارها زندانی و يا شهروند معترض نمی‌ماند؛ زخم عميق اين فجايع تا نسل‌ها در درون جامعه باقی خواهد ماند و تنها دادخواهی عادلانه آن است که مرهمی بر اين زخم می‌نشاند.
ما هم‌صدا با خانواده‌ها و بازماندگان کشتار زندانيان سياسی ايران در تابستان ۶۷ همچنان خواهان دادخواهی اين فاجعه و محاکمه عادلانه و مجازات عاملان و آمران آن هستيم.
ما با کمک ديگر مدافعان حقوق بشر و هموطنان آگاه تا زمان رسيدگی روشن به اين کشتارها همچنان در دفاع از حق دادخواهی خواهيم کوشيد.